Κατ’ αρχήν τα χρόνια μου πολλά σε όλους του Γιώργηδες της παρέας μας που είναι πολλοί αλλά κι όλου του κόσμου.
Την Τετάρτη που μας πέρασε κατέβηκα ξανά στο Αργος για την εβδομαδιαία τακτική επιθεώρηση , βρήκα άλλα τέσσερα μελίσσια ορφανά και χωρίς πολύ σκέψη έφτιαξα πάλι παραφυάδες χωρίζοντάς τα στην μέση ή και στα τρία . Μάλλον κατέβασα δυνατά μελίσσια, απ’ ότι συμπεραίνω συζητώντας το , αλλά δεν με στεναχωρεί αυτό γιατί με τους χωρισμούς σε παραφυάδες ίσως φτάσω αισίως τα 27 μελίσσια φεύγοντας από το Άργος και παρηγορούμε στην σκέψη « δεν θα πάρω μέλι , θα πάρω μελίσσια» , ο Κυρ Κώστας να’ ναι καλά .
Στο Αργος είχα και καλή παρέα αυτή την φορά , τον κυρ Μήτσο , που έκανε γαμπρό μελισσοκόμο και τον τραβάει στις εξοχές για παρέα.
Αυτή την βδομάδα συνελήφθει κι ο πρώτος αφεσμός στο βάλτο που πάω τις παραφυάδες που φτιάχνω , ήταν από παραφυάδα που ξέχασα να ελέγξω και αφού δεν πρόσθεσα πλαίσιο , αυτό έχτισε για λίγο στο καπάκι και μετά την «έκανε».
Στο ένα μελισσοκομείο μου που δεν έχει πολύ κοντά νερό , έχω εγκαταστήσει μια «ποτίστρα» για τα κορίτσια . Μια μέρα που μου περίσσεψαν δύο-τρία κιλά σιρόπι για να μην το πάρω πίσω και το πετάξω το έβαλα στην ποτίστρα που δεν είχε νερό και συνέχισα να εργάζομαι στα μελίσσια που ήταν 20-25 μέτρα πιο μακριά.
Σε λίγο τα μελίσσια άρχισαν να βρίσκουν το σιρόπι και να το κουβαλούν με φασαρία ευτυχώς στον χώρο της ποτίστρας , στην αρχή πανικοβλήθηκα και φοβήθηκα τυχόν λεηλασία αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι στο μελισσοκομείο επικρατούσε χαλαρή ευτυχία .
Την Τετάρτη που μας πέρασε κατέβηκα ξανά στο Αργος για την εβδομαδιαία τακτική επιθεώρηση , βρήκα άλλα τέσσερα μελίσσια ορφανά και χωρίς πολύ σκέψη έφτιαξα πάλι παραφυάδες χωρίζοντάς τα στην μέση ή και στα τρία . Μάλλον κατέβασα δυνατά μελίσσια, απ’ ότι συμπεραίνω συζητώντας το , αλλά δεν με στεναχωρεί αυτό γιατί με τους χωρισμούς σε παραφυάδες ίσως φτάσω αισίως τα 27 μελίσσια φεύγοντας από το Άργος και παρηγορούμε στην σκέψη « δεν θα πάρω μέλι , θα πάρω μελίσσια» , ο Κυρ Κώστας να’ ναι καλά .
Στο Αργος είχα και καλή παρέα αυτή την φορά , τον κυρ Μήτσο , που έκανε γαμπρό μελισσοκόμο και τον τραβάει στις εξοχές για παρέα.
Αυτή την βδομάδα συνελήφθει κι ο πρώτος αφεσμός στο βάλτο που πάω τις παραφυάδες που φτιάχνω , ήταν από παραφυάδα που ξέχασα να ελέγξω και αφού δεν πρόσθεσα πλαίσιο , αυτό έχτισε για λίγο στο καπάκι και μετά την «έκανε».
Το καημένο ήταν μια σταλιά και το συνένωσα με ένα άλλο ορφανό ,με την μέθοδο του τσίπουρου , επιτυχώς .
Στο ένα μελισσοκομείο μου που δεν έχει πολύ κοντά νερό , έχω εγκαταστήσει μια «ποτίστρα» για τα κορίτσια . Μια μέρα που μου περίσσεψαν δύο-τρία κιλά σιρόπι για να μην το πάρω πίσω και το πετάξω το έβαλα στην ποτίστρα που δεν είχε νερό και συνέχισα να εργάζομαι στα μελίσσια που ήταν 20-25 μέτρα πιο μακριά.
Σε λίγο τα μελίσσια άρχισαν να βρίσκουν το σιρόπι και να το κουβαλούν με φασαρία ευτυχώς στον χώρο της ποτίστρας , στην αρχή πανικοβλήθηκα και φοβήθηκα τυχόν λεηλασία αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι στο μελισσοκομείο επικρατούσε χαλαρή ευτυχία .
Στην blogo καριέρα μου έχω γνωριστεί με πολλούς ερασιτέχνες μελισσοκόμους , ένας από αυτούς είναι κι ο Γιάννης ο Στρ. από την όμορφη Αλεξανδρούπολη που μου έστειλε φωτογραφίες από αυτοσχέδιες ταΐστρες που έφτιαξε κι εγώ παίρνω το θάρρος να τις δημοσιεύσω , προκειμένου να δείξω πως είναι απλές και οικονομικότερες .
