Όταν κερνά , η γης που την πατούμε

Σήμερα , καθώς γυρνούσαμε από την δουλειά με τον φίλο και συνάδελφό μου τον Γιάννη ,μου πρότεινε να σταματήσουμε για λίγο προκειμένου να μαζέψουμε χόρτα .

Τα χορταράκια του Θεού, τα θεωρώ την πιο απλή φυσική τροφή που μπορούμε να γευτούμε , όταν δε είναι κι από τόπο που δεν πλησιάζουν πολλά και οικιακά ζώα (κάθε είδους)είναι ότι καλύτερο. Χόρτα καλά βρασμένα , με λάδι , αλάτι και πολύ λεμόνι ή αρνάκι (από το ρεμάλι το φίλο μας) με χόρτα στο φούρνο, σκεπτεστε τίποτα καλύτερο?

Αυτό που μου έκανε εντύπωση και είναι και η αφορμή για την σημερινή ανάρτηση είναι τα διάφορα ονόματα που δίνει ο κάθε τόπος (καταγωγής) στα χορταράκια .
Εγώ , γέννημα – θρέμμα Μαραθωνίτης και ο Γιάννης από το Κιλκίς που κατοικεί στην Χαλκίδα , αλλιώς τα έλεγα εγώ κι αλλιώς αυτός.
Θα τα αναφέρω ως Νούμερο – Φωτογραφία – Όνομα που ξέρω και ανάλογα όποιος θέλει αναφέρει την ονομασία που χρησιμοποιεί ο δικός του τόπος. Πιστεύω πως το αποτέλεσμα θα έχει ποικιλία ονομάτων.
1Γαλατσίδα εγώ – Παπαρούνα ο Γιάννης
2Τσιγγανούλα - Γουρουνάκι

3Ραδίκι το μεγαλοπρεπές κι δυό μας

4Ζοχός ο Μέγας κι δυό μας

Το αστείο είναι πως εγώ έκοβα τα χόρτα ανεξαρτήτου μεγέθους κι ο Γιάννης μου έλεγε ότι εκτελώ «γενοκτονία» γιατί έκοβα και τα μικρά ενώ αυτός τα άφηνε να μεγαλώσουν για να τα κόψει αύριο μεγαλύτερα , και είχε δίκιο ο φίλος μου, κοιτάξτε ένα τεράστιο Γουρουνάκι – Τσιγγανούλα.